Maudy > EEN JONGERE WEER OP WEG HELPEN IS EEN HELE KLUS

'EEN JONGERE WEER OP WEG HELPEN IS EEN HELE KLUS' .......Maudy (Trajectbegeleider)
Het is misschien wel de afwisselendste baan in Teylingereind, 
individueel trajectbegeleider. Want, zo vertelt Maudy: ‘Wij spreken iedereen en komen overal.’ Bovendien is het werk van de 
trajectbegeleiders een heel belangrijk onderdeel in het tegengaan van recidive. Uit onderzoek blijkt namelijk dat er verschillende ‘beschermende factoren’ zijn die maken dat een jongere die vast heeft gezeten minder makkelijk terugvalt in strafbaar gedrag. Het is belangrijk dat hij een plek heeft om te wonen, een dagbesteding en begeleiding. Daarom verplicht de rechter jongeren vaak om deze dingen op orde krijgen voor ze Teylingereind verlaten. 

Een hele klus, maar gelukkig staan de jongeren er niet alleen voor. Zeven individueel trajectbegeleiders, ieder gekoppeld aan twee leefgroepen, helpen hen op weg. Maudy is een van die trajectbegeleiders. Zij vertelt: ‘Een jongere uit een JJI weer op weg helpen, is vaak nog een hele klus. Want er zijn weinig beschermde woonplekken die deze jongeren een plaats willen bieden. En ook de meeste werkgevers zijn vaak wat huiverig.’ 

En dus gaat ze de boer op. ‘Ik bezoek bedrijven om uitleg te geven over onze jongeren en onze begeleiding en om matches te maken. En ik heb contact met begeleiding, woonvoorzieningen, opleidingen, reclassering. Wat er maar nodig is.’ Daarbij loopt ze veel tegen vooroordelen aan. ‘Bedrijven zeggen vaak: daar begin ik niet aan. En heel eerlijk, ik snap dat niet goed. Want overal hoor je over personeelstekort. Dan hebben wij jongeren die supergemotiveerd zijn en die vanuit ons begeleid worden en dan zeg je nog nee. Jammer hoor.´ Maar zomaar opgeven, dat ligt Maudy niet. Daarom gaat ze regelmatig in gesprek met werkgevers. ´Ik zeg dan: nu weten jullie dat een jongere in detentie zit of gezeten heeft, maar ken je het verleden van je andere medewerkers? Mensen hebben
 veel vaker een verhaal. Het verschil is dat je nu zekerheid erover hebt. Dat deze jongeren openheid van zaken geven en bovendien nog door ons begeleid worden.’ 
Die begeleiding is een belangrijk onderdeel van het werk van Maudy en haar collega’s. ‘Als een jongere hier langer verblijft, bijvoorbeeld op een PIJ-titel (een soort jeugd-tbs) dan gaat hij naar het einde van zijn tijd hier toe steeds meer op verlof. Eerst om te oefenen met weer buiten zijn en langzaamaan wat extra vrijheden. Maar daarna ook om bijvoorbeeld te gaan werken of naar school te gaan. Wij zorgen dan dat er een plek voor ze is en gaan in het begin zelfs af en toe mee. Na een tijdje is dat niet meer nodig en komen we alleen nog soms. Wel zijn we altijd bereikbaar voor de werkgever en de jongere. En dat laatste blijft ook tijdens het eerste half jaar nadat de jongere Teylingereind verlaten heeft. We noemen dat half jaar STP (scholings- en trainingsprogramma) waarbij de jongere buiten Teylingereind woont, maar nog wel onder de verantwoordelijkheid valt van de JJI. Gaat het werken niet goed of houdt de jongere zich niet aan de afspraken, dan moet hij weer even terug naar Teylingereind. 

Maudy: ‘Het is altijd enorm balen als dat gebeurt. We hebben voor die tijd enorm veel aandacht en energie gestoken in het vinden van werk en een woonplek. Als de jongere zich niet aan de afspraken houdt, valt dat allemaal weg en hebben we maar heel kort de tijd om weer opnieuw te beginnen. Maar gek genoeg doe ik dat dan toch weer vol energie, want je leert de jongens door de jaren heen best goed kennen en ik gun ze gewoon dat ze hun leven op de rit krijgen. Daar spelen wij een belangrijke rol in.’ Je zou denken dat jongeren die eenmaal buiten zijn, het liefst zo snel mogelijk helemaal op eigen benen staan. Toch ziet Maudy dat het vaak anders gaat. ‘Als je hier jaren hebt doorgebracht, dan is de wereld buiten gewoon best veranderd. Het gaat allemaal snel, je moet er veel.

Ben  je hier binnen 18 geworden bijvoorbeeld, dan ben je buiten verantwoordelijk voor allerlei regelzaken, zoals je zorgverzekering. Dat kan best overweldigend zijn. Een jongere kan ons dan altijd bellen en dat doen ze ook. In het begin soms wel meerdere keren per dag.’
Bij kortverblijvende jongeren kunnen ITB’ers minder doen, maar zijn ze nog steeds van waarde. ‘Bij kortverblijf zijn niet wij verantwoordelijk, maar de reclassering. Dat neemt niet weg dat we erbij kunnen helpen. Bijvoorbeeld door contacten te leggen met school of werk of een advies te geven aan onze gedrags- wetenschappers en de reclassering.’  ‘Het komt ook voor dat we meegaan naar de rechtbank. We kunnen de rechter dan zelf vertellen wat we zien, besproken en gedaan hebben. Dat is altijd wel bijzonder.’ 
‘Het mooiste aan mijn werk vind ik zien dat een jongere echt stappen maakt. Zo is iemand hier binnen al aan een hbo-opleiding begonnen, tijdens zijn PIJ. Inmiddels is hij buiten en zit hij in het tweede jaar. Maar ook met kleinere overwinningen ben ik heel blij. Iemand die goede begeleiding vindt, een plek om te wonen of een stageplek. Allemaal heel waardevol.´ 