Het allerbelangrijkste voor deze jongens is dat je zegt wat je doet en doet wat je zegt. En doorvragen. Waarom laat een jongere bepaald gedrag zien? Wat zit eronder? Ik probeer echt te luisteren, en jongeren te laten voelen dat ze ertoe doen. Niet gelijk nee zeggen, maar kijken wat er wel mogelijk is.

En tegelijkertijd: als iets niet kan, daar eerlijk over zijn. Ze hebben meer aan een duidelijke nee dan aan een misschien als jij al weet dat het niet gaat lukken. Na een tijdje merk je dat jongeren je inderdaad gaan vertrouwen. Bijvoorbeeld doordat ze naar je toe komen als ze ergens meezitten. Of dat ze ineens beter gaan luisteren als je ze vraagt iets te doen. Of ze vertellen je iets over thuis of over hun leven en vragen jou naar het jouwe. De gesprekken worden dieper, zeg maar. Daar moet je dan wel weer opletten, want afstand-nabijheid, zoals we dat hier noemen is belangrijk. Dat betekent eigenlijk: op een professionele manier zorg bieden en er voor iemand zijn, zonder dat het te persoonlijk wordt. Een gezonde band creëren zonder te dichtbij te komen. En dat is best lastig. Het helpt mij wel daar met collega’s over te praten. Je moet weten waar de grens is. Niet vertellen waar je woont bijvoorbeeld, is heel logisch. Maar kun je wel vertellen dat je kinderen hebt? En hoe die heten? Dat is voor iedereen anders. Maar voor iedereen geldt: besef altijd in welke setting je werkt en welke risico’s je daarin loopt. Uitzonderingen maken voor een jongere kan bijvoorbeeld niet als problematisch voelen, maar voor je het weet, stapelen de uitzonderingen zich op, worden je collega’s en jij tegen elkaar uitgespeeld of ben je de controle kwijt. Daarom: steun de jongeren, maar blijf altijd op een professionele afstand.”